ترانه ای روی زمین افتاده بود.قناری کوچکی ان را برداشت و در گلوی نازک خود ریخت.ترانه در قناری جاری شد.با او در امیخت.ترانه اب شد.ترانه خون شد.ترانه نفس شد و زندگی قناری ترانه را سر داد.ترانه از گلوی قناری به اوج رسید.ترانه معنا یافت.ترانه جان گرفت.قناری نیز،و همه دانستند که از این پس ترانه،بودن است.ترانه،هستی است.ترانه،جان قناری است.

ایمان،ترانه ادمی ست.قناری بی ترانه میمیرد و ادمی بی ایمان.

نوشته شده در چهارشنبه 90/1/17ساعت 4:14 عصر توسط یاسمن نظرات ( ) | |